An'da Olmak

Bir kalem bir defter öylece bekliyor masada. Önce eline aldığı çantasına tüm sığdırabileceği şeyleri doldurmuş sonrada bir kenara koyuvermişti. Bekliyordu. Elinde telefon çaldığı sırada o da şemsiyesini almaya yeltendi. Ayakkabılarını güzelce temizlemiş gri paltosunu aheste aheste sırtına geçirirken yüzünde belli belirsiz bir gülümseme vardı. Telefonun bu çalışı ona hiç olmadığı kadar keyif veriyordu. Acele etmesi gerektiğini değil de müziğin o eşsiz ritmine ayak uydurması gerektiğini düşündü. Telefon sustuğu sırada o da kapıyı açmıştı. Kapıyı açar açmaz baskın bir koku ile karşılaştı. Bu koku ona nedense tarçın kokusunu andırdı. Sabah eve girerken elinde viledası ile gördüğü Kemal amca geldi gözünün önüne. Kemal amcanın her pazar günü apartmanı tarçın kokulu viledayla sildiğini hayal etti. Asansörü çağırdı, çağırdı çağırmasına da asansörden gelen takur tukur sesler onu biraz ürkütmüştü. Asansöre binmeyip yürüyerek mi insem diye düşündüğü sırada asansör geldi. Asansörden indiğinde tüm korkularının yersiz olması onu sevindirdi.

 Adımını dışarıya attığında ise gözleriyle etrafı yokladı. O görünene kadar iyice etrafa baktı, gördüğünde ise adımlarını sıklaştırarak yanına vardı. İçinde bir dolu biriken düşünce, tanışmışlık, duygu seli ile yola koyulmuşlardı ikisi de. En azından o yola çıkarken öyleydi. Diğerinin aklında olup biteni tahmin edemiyordu. Yolun uzunluğu ya da kısalığı aslında onlara verilen zamanın uzantısına bağlıydı. Verilen zamanın her saniyesini kullanmak için her şeyi yapacak ama geriye döndüklerinde hiçbir şey yapmamış olacaklardı. Zaman asla ve asla yetmeyecekti çünkü düşünceleri, hayalleri ve o dünyayı paylaşmak için sonsuz bir birliktelik gerekiyordu. 

''Kırmızı otobüsler vardı önceden körüklü. Tıklım tıklım binilirdi öyle çok yoktu sanırım otobüs seferleri. İçinde kabin gibi bir yerde oturup bilet kesen biletçiler olurdu. Bileti alıp içeri geçerdi insanlar. " dedi hiçbir şey yokken lafı gelişine söylüyordu işte. Muhabbet açmanın en eski usulü geçmişten bahsetmektir. Geçmişe hangi pencereden baktığınızı gösterir karşındakine. O da işte ben böyle bakıyorum geçmişe der gibi muhabbetin dimağını böylece oluşturmuştu. Devam ettiler sonra karşılıklı geçmişten güzel anıları sere serpe ortalığa dökmeğe. 'Özlemiyor değilim o otobüsleri, otobüslere bindiğinde yer kapabilme telaşından çok birbirine yer verme telaşesi olurdu çünkü.' dedi diğeri..

'Hiçbir şey eskisi gibi değil, değişiyoruz zamandan tasarruf eder gibi yaşıyoruz. Kısa anlamsız geçirimsiz bir toprak gibi ne yaşadığımız bilmeden ömrümüzden yitip gidiyor zaman öylece değil mi?' 

'Öyle olmaz mı hiç? Bugün geçmişi yarın ise bugünü özleyeceğiz. Nedir bu yitip giden ele avuca sığmayan şey? '

Yürürken bir sokak arasına gelmişler ve sokağın ruhu var dedikleri bir yerde durmuşlardı ikisi de. İkisi de sessizleşti ve yolun uzunluğuna baktıkları sırada onun dikkatini bir telefon kulübesi çekti. Telefon kulübesinin duruşu onun gönlüne annesinin hasretini tutuşturmuştu. Gözünün önüne telefon kulübesinde annesinin yağmur yağış demeden pardesüsünü giyip soğukta telefon sırası bekledikleri anlar geldi. Özlem böyle bir şeydi demek.. 

Muhabbetin ortasında bir yerde sessizlik bozuldu ve istemsizce gökyüzünden konuşmaya başladılar. Havanın seyrini konuşmalarına ortak etmek aslında gökyüzüne rahatça bakabilmenin de bir yolu olmuştu. İstedikleri kadar gökyüzüne bakabilir ve aynı adımları gökyüzüne atarcasına konuşabilirlerdi. Gökyüzü ise bir oyun oynuyordu şimdi, yağmur mu dolu mu kestiremedikleri bir bulut belirivermişti üzerlerinde.  Kendilerini tarihi bir kapının tarihi eşiğinde bulmuşlar işte tam da o sırada tahmin ettikleri gibi bir dolu sağanağına yakalanmışlardı. Kimsenin hayal edemeyeceği güzellikte bir an. Tarih o iki kişiyi o kapının eşiğinde yağmurun altında sessizce izledi. Gökyüzü ise konuşulanları bir sır gibi sakladı.

Zaman o an için o kapıda sessizce bekleyen iki kişiyi,  geçmişin hatıralarından çekip geleceklerini yazıyordu. Bunu yalnız yağan yağmur, asırlık kapı ve gökyüzü biliyordu..