Karsın kaya diplerinde açmış çiğdemlerine
Akyaka Kars
Her çocuk bir ağacı büyütür içinde. Bir tohumken verilmiştir gayesi bellidir bu ağacın. İçerisinde büyüyen ağacı kimi salkım söğüt yapar suya yürür dalları. Kimisi alıç yapar bozkırın alnında yalnız ve tek başına mutludur. Kimisi kavaktır; köylerin korucusu gözetleme kulesidir. Kimisi nar ağacıdır, kıpkırmızı çiçek açar sonra meyve verir. Kimisi erik ağacına benzer; bembeyaz süsler etrafını. Kimisi çam olur; zirvelerde gezer, soğuk iklimin evladıdır.
Tohumlarını oradan oraya rüzgarla yürüten ağaçlar da vardır. Etrafına kendinden bir tohum olsun saçmaya çalışan ağaçcıklar..
Daha bir rüya iken söylenmiş sözler hayal edilen başlangıçlar vardı. Rüyada görülen bir küçük okul olmuştu bu hayal önce. Okul çevresinde mor leylaklar, yaseminler, sümbüller yemyeşil bir bahçe ile çepeçevre sarılı bir okul.
İlk gün daha adımını Kars'ın çocuklarına atacağı ilk gün karşısına çıkan şeylerin kendisini üzmeyeceğini, her ne olursa olsun mutlu edeceğini biliyordu. Bilmese dahi hissediyordu. Sıra sıra dizilmiş kavak ağaçlarının ardında kalmış bir minik köy gördü uzaktan. Koskoca bir düzlükte kutu kutu renk renk sıvalı evler. Minübüse binerken köy türküleri ve bir kaç güler yüzle karşılanmıştılar.
' Yaz gelende çıkam yayla senin başına.
Kurban olam toprağına taşına.'
Yanında bir kaç gün sonra veda edeceği anası gözleri nemli bakarken onun gözlerinde umut dolu düşünceler ve nereden geldiğini o anlık kestiremediği bir kudret vardı.
Hani rüyasındaki gibi mor leylaklar yoktu bu bahçede yaseminler, sümbüller de yoktu. Yeşil de değil bomboz bir bahçeydi bu bahçe. Ama lavanta kokuyordu, her yanı çayırdı sonra. Gözlerini kapadı öğretmen, hayal etti. O an bahçesindeki kuşları çocuklarını dünyanın en güzel sesini duydu. Çayırların içinde sabah akşam trene esas duruş selam eden minik bir okuldu. Kaderinde kaya diplerinde açmış çiçekler vardı öğretmenin.. Duraklı.
Tüm kaya diplerinde açmış çiçeklere o çocukların gökyüzüne ulaşma arzusu köy öğretmeninin hayalidir. Son dersini heyecanla bekleyen, söyleyeceği son şarkıyı dinlemek için özlemle seni anan öğrencilerin var öğretmenim, Şefik Sınığ. Işığını suyunu çocuklardan alan köy öğretmeni Şefik Sınığ'ı hürmetle ve Ceyhun Atuf Kansu'nun dizelerini minnetle anıyorum..
İyi ki.
Tohumlarını oradan oraya rüzgarla yürüten ağaçlar da vardır. Etrafına kendinden bir tohum olsun saçmaya çalışan ağaçcıklar..
Daha bir rüya iken söylenmiş sözler hayal edilen başlangıçlar vardı. Rüyada görülen bir küçük okul olmuştu bu hayal önce. Okul çevresinde mor leylaklar, yaseminler, sümbüller yemyeşil bir bahçe ile çepeçevre sarılı bir okul.
İlk gün daha adımını Kars'ın çocuklarına atacağı ilk gün karşısına çıkan şeylerin kendisini üzmeyeceğini, her ne olursa olsun mutlu edeceğini biliyordu. Bilmese dahi hissediyordu. Sıra sıra dizilmiş kavak ağaçlarının ardında kalmış bir minik köy gördü uzaktan. Koskoca bir düzlükte kutu kutu renk renk sıvalı evler. Minübüse binerken köy türküleri ve bir kaç güler yüzle karşılanmıştılar.
' Yaz gelende çıkam yayla senin başına.
Kurban olam toprağına taşına.'
Yanında bir kaç gün sonra veda edeceği anası gözleri nemli bakarken onun gözlerinde umut dolu düşünceler ve nereden geldiğini o anlık kestiremediği bir kudret vardı.
Hani rüyasındaki gibi mor leylaklar yoktu bu bahçede yaseminler, sümbüller de yoktu. Yeşil de değil bomboz bir bahçeydi bu bahçe. Ama lavanta kokuyordu, her yanı çayırdı sonra. Gözlerini kapadı öğretmen, hayal etti. O an bahçesindeki kuşları çocuklarını dünyanın en güzel sesini duydu. Çayırların içinde sabah akşam trene esas duruş selam eden minik bir okuldu. Kaderinde kaya diplerinde açmış çiçekler vardı öğretmenin.. Duraklı.
Tüm kaya diplerinde açmış çiçeklere o çocukların gökyüzüne ulaşma arzusu köy öğretmeninin hayalidir. Son dersini heyecanla bekleyen, söyleyeceği son şarkıyı dinlemek için özlemle seni anan öğrencilerin var öğretmenim, Şefik Sınığ. Işığını suyunu çocuklardan alan köy öğretmeni Şefik Sınığ'ı hürmetle ve Ceyhun Atuf Kansu'nun dizelerini minnetle anıyorum..
İyi ki.
Yorumlar
Yorum Gönder